Mustafa Kemal Mahallesi’nde oturan Hülya-Arda Yüksel çiftinin 6 yıl evvel ikiz çocukları Ayşe ile Zeynep dünyaya geldi. Şimdi 27 haftalıkken 1 kilonun altında doğan ve bu nedenle 2 ay kuvözde kalan bebeklerden Ayşe’ye, doğum sırasında oksijensiz kalmasına bağlı olarak serebral palsi tanısı kondu.
Bacakları tutmayan ve bedenini tam olarak kullanamayan Ayşe’nin sıhhatine kavuşması için gayret eden aile, bu yıl ikizlerini okula başlattı.
Evladına bebek üzere bakan anne Hülya Yüksel, eşiyle birlikte hafta için her gün sabah kızlarını, eğitim gördükleri Fatma Sevinç Kaya İlkokulu’na getiriyor. Baba işe giderken anne ise kızı Ayşe’yi yalnız bırakmamak için gün boyunca okulda kalıyor.
Ders sırasında sınıfta kızı için özel olarak yaptırdıkları masa ve sandalyede yardımcı olmaya çalışan Hülya Yüksel, teneffüslerde Ayşe’yi tekrar tekerlekli sandalyesine bindirerek dışarı çıkarıyor.
Saat 15.40’a kadar okulda kalan anne Hülya Yılmaz, okul bitiminde ise çocuklarını alıp evvel rehabilitasyon merkezinin akabinde ise konutunun yolunu tutuyor.
Hülya Yılmaz, AA muhabirine, güçlü kuvöz sürecinin akabinde kızlarını kucağına aldığını söyledi.
Zeynep ile Ayşe ortasındaki farkı 11’inci aydan sonra anlayabildiklerini aktaran Yılmaz, kızlarına serabral palsi tanısı konmasının akabinde büyük bir gayrete giriştiklerini söz etti.
Ayşe’nin hayatını kolaylaştırmak ismine çaba etmeye başladıklarını lisana getiren Yılmaz, “İlk 6 ayda bu rahatsızlığın geçeceğini düşünmüştüm. Alışılmış bilmiyordum bu kadar olayın önemli olduğunu. Sonra insan yavaş yavaş alışıyor. Onun hayatını kolaylaştırmak için her türlü yolu denedik. Ailelerimiz de bizlere çok yardımcı oldular, sağ olsunlar.” dedi.
Çocukların bu yıl okula başladığını ve Ayşe’nin de öbür kızları üzere eğitimden geri kalmaması için uğraş verdiklerini anlatan Hülya Yılmaz, “Ağlayarak geldik okula. Olağan ki hayalim ikisinin ele ele tutuşarak okula gelip gitmesiydi fakat nasip olmadı ancak o da olacak vakitle. Ben Ayşe’ye uğraş gelsin, öbür çocukları görüp onlara özensin istedim. O yüzden okula getirmeye karar verdik.” diye konuştu.
Yorucu bir süreç yaşadıklarını lakin kızı için fedakarlık yapmaya devam edeceğini belirten Yılmaz, şunları kaydetti:
“Her gün saat 06.00’da kalkıyorum, çocuklarımın çantalarını hazırlıyorum. Gereksinimlerini gideriyorum, kahvaltılarını yaptırıyorum, kıyafetlerini giydirip, okula hakikat yola çıkıyoruz. Okul müdürümüzün öncülüğünde bir veli bize tekerlekli sandalye temin etti. Eşim arabayla okula bırakıyor sonra Ayşe’yi tekerlekli sandalyesine bindirip, kızlarımı sınıfına alıyorum. Okul çok hoş yeni bina, tekerlekli sandalyesi için rampa var, özel lavabolar var. Öğretmenlerimiz çok ilgili, öğrenciler beklediğim üzere değildi. Zira çekincelerim vardı ancak o denli olmadı hepsi Ayşe’yi çok seviyor. Ayşe burada hiç yabancılık çekmedi.”
Derslerde de Ayşe’yi yalnız bırakmadığını aktaran Yılmaz, şöyle devam etti:
“Ayşe’nin yanında duruyorum zira kalemi tam tutamıyor, kalem tutma yeteneğini kazanana kadar ona takviye olmaya çalışacağım. Teneffüslerde bahçede onu gezdiriyorum yanımızda daima öğrenciler oluyor. Sandalyesinden indirip yürütüyorum, arkadaşları onu alkışlamaya başlıyorlar. Kızım da bu türlü olunca keyifli oluyor. O yüzden Ayşe’nin uğraşa gelip daha iyi olacağına inanıyorum. Okuldan sonra fizik tedaviye gidiyoruz orada da 1 saat kalıp meskene dönüyoruz. Meskende birinci evvel karınlarını doyuruyorum, sonra onlar dinlenirken ben yemek yapıyorum. Her gün bu türlü devam ediyor. Yorucu tempo lakin bir gayem var. Ayşe’min, Zeynep’im üzere koşup oynaması. Buna ulaşmak için vazgeçmeyeceğim.”
Cumhuriyet
